‘Ik mag vaker trots zijn op mezelf’

Het leven van Irene (22) nam al op jonge leeftijd een heftige wending. Ze werd uit huis geplaatst, verliet de middelbare school en belandde op verschillende crisisopvangplekken. Nadat ze een forensische titel kreeg, kwam ze op haar 17^e via de jeugdgevangenis bij De Catamaran terecht. Samen met haar begeleider Marly blikt ze terug.

Weet je nog veel van je begintijd bij De Catamaran?
Irene: ‘In die tijd ging het helemaal niet goed met mij. Mijn hoofd maakte overuren, met constant extreme en suïcidale gedachtes. Daarnaast moest ik wennen aan een nieuwe omgeving. Ik was alleen jeugdgevangenissen en crisisopvangplekken gewend. Wat kon ik bij De Catamaran verwachten? Ik wist het nog niet goed.’

Wat weet jij nog van die tijd, Marly?
Marly: ‘Ja, in het begin had je veel vragen. Niet alles was duidelijk voor je. Dat is niet gek. Je begint blanco en leert elkaar rustig aan kennen. Soms moesten we je ook begrenzen, omdat je ons uittestte. Ook dat is normaal.’

Wat vond je prettig aan De Catamaran?
Irene: ‘Dit was de eerste plek waar ik in behandeling was. Voor het eerst kon ik aan mezelf werken. De gekke gedachtes verminderden daardoor. In de loop van de tijd vond ik steeds meer mijn eigen ik terug. Dat bracht rust in mijn hoofd.’

Marly: ‘In het begin zocht je heel erg naar wie je was. Je leerde dingen accepteren van jezelf. Daarna vroeg je je af: hoe kan ik daar mee omgaan? Je deelde steeds meer met het team en je ouders.’

Na 2,5 jaar De Catamaran, verhuisde je naar een afdeling met meer vrijheden. Hoe was dat?
Irene: ‘Ik leefde heel erg naar alle die vrijheden toe, maar in de praktijk vielen die tegen. Ik bracht geen structuur aan in mijn dag. Daar heb ik me in vergist. Ik werd boos, opstandig en depressief. Uiteindelijk ging ik opnieuw de fout in. Ik weet nu dat ik altijd moet blijven werken aan mezelf.’

Heb je plannen voor de toekomst?
Irene: ‘Later wil ik ervaringsdeskundige worden, misschien wel bij De Catamaran. Het zou mooi zijn als ik jongeren kan helpen. Maar dan moet ik eerst zelf een tijd stabiel zijn.’

Marly: ‘Denk aan alle kleine stapjes die je al hebt gezet in je behandeling. Die stapjes samen hebben geleid tot hele grote stappen. Je kwam zo anders binnen dan hoe je er nu bij zit. Dat is ontzettend knap. Ik ben super trots op je.’

Irene: ‘Af en toe moet ik dat ook tegen mezelf zeggen. Toch heb ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt met mij.’