Manus: ‘Bij trammelant werd ik gebeld’

Al vrij snel na de start van De Catamaran, kwam Manus Vogels in beeld. De kennis en ervaring die hij had opgedaan als psychiatrisch verpleegkundige in de D-kliniek, tegenwoordig de Woenselse Poort, kwam goed van pas. Na een jaar van zoeken en proberen, was het tijd voor rust en structuur op De Catamaran. Daar kon hij (mede) voor zorgen.

Manus is inmiddels met pensioen, maar denkt nog vaak terug aan zijn tijd bij GGzE. Hij was in de D-kliniek een vertrouwd en geliefd gezicht. Voor zowel zijn collega’s als voor cliënten. ‘Dat was voor mij de ideale plek om het vak te leren. Die periode heeft mij enorm gevormd, maar ik was na ruim tien jaar tijd toe aan een nieuwe uitdaging’, vertelt hij. Dat werd dus De Catamaran. ‘Voor mij maakte het geen verschil of ik nu met een 40-jarige of 18-jarige cliënt werkte.’

‘Streng, maar rechtvaardig’
De eerste groep van De Catamaran bestond uit acht jongens met een PIJ-maatregel (jeugd tbs). ‘Ik was streng, maar rechtvaardig voor ze, maar als het kon was ik ook soepel en tolerant. Ze wisten precies wat ze aan me hadden. Dat maakte mij voorspelbaar en veilig voor ze’, vertelt hij. ‘Ik was niet bang en straalde dat ook uit. Dat zorgde voor rust en vertrouwen. Ik kon met de meeste cliënten goed overweg.’

Als er trammelant was op de groep, of zelfs andere afdelingen, werd niet voor niks Manus vaak gebeld. ‘Soms was een hand op hun schouder leggen al genoeg. ‘Word eens rustig en kom eens mee. Wat ben je nu toch aan het doen?’ Maar als ik ze wel een keer harder aan moest pakken, kwam ik er ook altijd op terug. Om aan te geven hoe fijn ik het vond dat het dan weer goed ging. Dat vond ik heel belangrijk. Vaak gaven ze dan zelf ook aan dat ze te ver waren gegaan.’

Samen waterrugbyen, een fietstocht maken of zelfs op survivaltocht in de Ardennen

Schijtluizen
‘We hadden het oprecht ook vaak leuk samen. Samen waterrugbyen, een fietstocht maken of zelfs op survivaltocht in de Ardennen.’ Dat laatste is nu niet meer voor te stellen, maar kon in die eerste jaren nog wel. ‘We hadden veel vrijheid. Die ruimte namen we zelf ook. Ik noem het niet voor niks de cowboy- of pionierstijd. Wat waren dát geweldige weken. Samen op het terrein van een geitenboer kamperen. Iedere avond bij het kampvuur of een nachtwandeling maken. Dan bleef er maar weinig van die stoere gasten over. Schijtluizen waren het’, zegt hij lachend.

Succesverhalen
Manus komt nog wel eens oud-cliënten tegen. In de twaalf jaar dat hij werkte bij De Catamaran, zag hij dan ook behoorlijk wat jongeren voorbijkomen. Met de een gaat het beter dan de ander. ‘Ik kan me nog goed herinneren dat een oud-cliënt aanbelde en me vertelde dat hij inmiddels een goedlopend bedrijf met 15 man personeel had. Wat was hij trots en ik uiteraard ook.’

Hoofdstuk gesloten
Zo’n mooie toekomst is helaas niet voor iedereen weggelegd. ‘Je kunt gewoonweg niet iedereen beter maken. Ik kon die verdrietige verhalen gelukkig altijd goed van mij afzetten. Ik was heel begaan met mijn cliënten en deed alles voor ze als op de afdeling waren. Maar was iemand vertrokken, dan was het hoofdstuk voor mij gesloten. Dan was ik er voor de nieuwe jongere op de afdeling.’